martes, 7 de julio de 2020

El salto del Nervión - Nerbioi ur-jauzia

CAS/ El abismo a nuestros pies
El salto del Nervión nos deja imágenes de abismo, de grandeza y de pequeñez en partes iguales.

Según te vas adentrando por el camino que desde el pueblo alavés de Untza nos acerca a los grandes cortados de esta sierra salvada, nos vamos dando cuenta de la grandeza de este bonito lugar, pero al mismo tiempo de lo pequeños que somos nosotros.


Saliendo desde la parte alavesa y siempre teniendo como referencia el vertiginoso mirador del salto del Nervión, vamos recorriendo kilómetros siempre pegados al barranco y por un gran extensión de pastos para el ganado con escasez de arboles y sombra.

Dos sillas, una persona ciega y dos personas con síndrome down, ademas de un nutrido numero de acompañantes y guías voluntarios de la asociación Montes Solidarios, escuchamos en las diferentes paradas, las explicaciones de Dani, el guía de naturaleza que esta vez nos ha acompañado y nos ha enseñado algunas curiosidades de la zona.


Las sillas ruedan con facilidad por un terreno prácticamente llano, pero el calor lo hace mas duro de lo normal, La barra direccional esta vez disfruta del paisaje a su ritmo. Diego la persona con retinosis pigmentaria que esta vez se agarra a nuestra barra charla y escucha las indicaciones de sus guías.

Todos llegamos al punto donde si hubiera habido agua suficiente como para que el salto del Nervión hubiera estado cargado de agua, nos habría creado un problema para atravesarlo. Pero esta vez totalmente seco nos deja sortearlo y en pocos cientos de metros nos deja en la parte burgalesa del Salto del Nervión.

Allí es donde la sombra empieza a aparecer con sus bosques de hayas y donde la historia nos obliga a retrotraernos a años donde el lobo era un gran problema para los pastores y sus ganados, y donde las loberas eran el principal objetivo de estos pastores para acabar con ellos.


Esa historia entonces es posible que necesaria, pero que ahora nos cuesta entender, podemos revivirla adentrándonos en esos pasillos por donde antaño corrían los lobos y se veían encerrados por cazadores y pastores.

Por un momento las sillas hacen de lobos y llegan hasta el nicho donde terminaba la aventura de esos lobos, pero estas sillas vuelven, vuelven al camino que en pocos kilómetros nos dejara en le final de este bonito recorrido lleno de historia, bio diversidad y abismo.


Una vez mas la asociación Montes Solidarios ha hecho las delicias de un grupo de personas algunas de ellas con diversidad funcional, haciendo un recorrido espectacular, accesible, gracias a las sillas Joëlette, las barras direccionales y la buena voluntad de guías y voluntarios.

Una vez mas vamos a casa con ese buen sabor de boca que se queda cuando la gente te felicita, a pesar del cansancio, y satisfechos porque poco a poco parece que se empiezan a animar los diferentes grupos de personas que hace unos meses se movían con nosotros.
Personas de diferentes asociaciones, guías y voluntarios de nuestra asociación, acompañantes habituales, nuevos acompañantes...todos buscando un poco de aire, respiro, y esta vez abismo y sensación de grandeza a partes igualas.


Ya queda poco para el mes de Agosto. Todavía quedan un par de salidas de este esperado mes de julio y ya estamos preparando la siguiente.

¿Te animas?


EUS/
Amildegia gure oinetan.
Nerbioi ur-jauziak amildegi, handitasun eta era berean txikitasun irudiak eman dizkigu.

Mendilerro gorde honetako mendi ebaketara urbiltzen gaituen Arabar Untza herriko bidetik barruratzen garen einean leku zoragarri honen handitasunaz ohartzen gara, aldi berean gu zein txikiak garen jabetzera eramaten gaitu ere.


Arabar aldea abiapuntua eta Nerbioiko ur-jauziko begiratoki zorabiagarria erreferentzia bezala izanda, kilometroak egiten jardun dugu beti amildegiaren ondoan eta abereentzako larre zabaletatik zuhaitz eta gerizpe faltarekin.

Aulki bi, pertsona itsu bat eta Downen sindromedun bi pertsona, hauez gain, Montes Solidarioseko bidelagun eta gida bolondresen talde anitza, Daniren azalpenak entzuten ditugu geldiune ezberdinetan, gurekin batera bide egin duen natura-gida da bera eta inguruaren zenbait bitxikeri erakutsi dizkigu.

Aulkien errobedak erreztasunez biratzen dira orube ia lautik, baina beroak ohizkoa baino gogorragoa egiten du bidea. Oraingo honetan gidatze-barra paisaia bere erritmora gozatzen du. Diego, oraingoan gure barrari eutsi egiten dion erretinosi pigmentariodun pertsona, solasean eta bere gidarien azalpenak entzuten dihardu.


Nerbioiko ur-jauzia urtsua egongo balitz lekua zeharkatzeko arazoak ekarriko zizkigun tokira heltzen gara. Baina oraingo honetan siku dago eta sahiestea utzi digu, horrela, ehunka metro gutzitara nerbioiko ur-jauzi burgostar aldera ailegatzen gara.

Gereizpea agertzen hasten den tokia da hau, pagoen basoarekin bat. Historiak atzera egitera derrigortzen gaitu; otsoek artzain eta abereei arazo larriak ematen zituzten garietara, otsozuloak aurkitzea artzaien helburua ziren, beraiek akabatzeko.

Historio hartan beharrezkoak eta garaikideak ziren egoera hauek, nahiz eta orain ulertzea gatza egiten zaigun. Gogorarazteko aukera izan dogu, behinola otsoak zeharkatzen zituzten korridoreetan zehar, non ehiztari eta artzainengandik setiatutak izan ziren.


Une batez, aulkiak otsoarena egin dute eta otso haien abentura amaitzen zen nitxoetara heldu gara, baina aulkiak bizi-bizi iztultzen dira bidera. Kilometro gutzira historiaz, biodibertsitatez eta amildegiz inguratutako bide polit honen amaierara eramango gaituen bidetik.

Beste behin ere Montes Solidarios elkarteak taldeari gozarazi egin dio, taldeko kide batzuk funtzional anistasundunak; ibilbide liluragarri eta irisgarri bat eginez, Joelette aulkia, gidatze-barra eta gidari eta bolondresen borondate onari esker.


Berriro ere, nahiz eta neka-neka eginda egon, jendea zoriontzen gaituenean aho-zapore onarekin utziz etxera itzultzen gara eta asebete ere, orain dela hilabete batzuk gurekin mugitzen ziren talde desberdinak piskanaka beraien gogoak pisten ari direla ikusten bait dugu.
Elkarte ezberdinetako pertsonak, gidariak eta gure elkarteko bolondresak, ohiko bidelagunak, bidelagun berriak… denak aire eta arnas bila, eta oraingo honetan amildegi eta handitasun sentsazioak erdizkan.


Gutzi falta da abuztua heltzeko. Ainbeste espero genuen uztailean oraindik irteera pare bat gelditzen zaizkigu eta iada hurrengoa prestatzen ari gara.

Animatzen zara?

No hay comentarios:

Publicar un comentario