miércoles, 26 de abril de 2023

Un bosque encantado o un encanto de bosque / Baso sorgindua edo sorgintzen duen basoa.

Muchas veces no sabemos qué decir.

Porque los bosques que recorremos no solo creemos que están encantados, sino que podemos asegurar que son “un encanto”

Ha sido el caso del recorrido de la última salida de Montes Solidarios en la sierra de Entzia Alava.

El laberinto de Arno, un lugar mágico y con mucho encanto.




Se dice que en él habitaban seres mitológicos, brujas y seres de cuentos de hadas. Y la verdad es que el sitio lo merece.

El bosque que da acceso al laberinto, el lago, y ya dentro del laberinto, las rocas tapizadas por el musgo, los rincones y cuevas, la alfombra de hojas y la densa vegetación te invitan a trasladarte a esos cuentos de hadas y seres mitológicos.



Pero al margen de todo esto, una vez más se ha hecho historia en la asociación.

Creemos que la vez que más peticiones de sillas, joelette y barras hemos tenido. Un total de 9 peticiones para sillas y 7 para barras direccionales que no hemos podido atender.

Siempre decimos que no es tan importante el número de sillas que se necesiten, pero si el número de guías y voluntarios que sepan manejarlas.

En esta ocasión contábamos con un buen número de guías voluntarios, pero solo con 4 sillas que han disfrutado de un recorrido encantado y encantador.



Y aunque el tiempo amenazaba con llover, nadie se ha echado atrás, todo y todas han disfrutado y han descubierto un rincón mágico de la sierra de Entzia que poca gente conoce.

De esos rincones cercanos que igual por eso la gente no visita, pero con un atractivo y magia únicos, que embruja, enamora y te hace repetir.

Cuatro personas en silla Joelette, 5 personas en barras direccionales, guías, voluntarios y acompañantes han sonreído, se han sorprendido, han tocado, olido y embrujado con este lugar encantado y tremendamente encantador.

Seguimos buscando sitios únicos para hacerlos inclusivos.



Askotan ez dakigu zer esan.

Izan ere, zeharkatzen ditugun basoak sorginduta daudela uste izateaz gain, xarma handia dutela ziurta dezakegu.

Hori izan da Arabako Entzia mendilerroan Montes Solidariosen azken irteeraren ibilbidearen kasua.

Arnoko labirintoa, leku magikoa eta xarma handikoa.



Bertan izaki mitologikoak, sorginak eta maitagarrien ipuinetako izakiak bizi omen ziren. Eta, egia esan, tokiak merezi du.

Labirintorako sarbidea ematen duen basoak, lakuak, labirintoaren barrukoak, goroldioak tapizatutako harkaitzek, bazter eta kobazuloek, hostoen alfonbrak eta landaredi trinkoak maitagarrien eta izaki mitologikoen ipuin horietara eramatera gonbidatzen gaituzte.



Baina hori guztia alde batera utzita, beste behin ere historia egin da elkartean.

Uste dugu aulki, Joelette eta barra eskaera gehien izan ditugun aldia izan dela. Guztira bederatzi eskaera egin dira aulkietarako, eta zazpi norabide-barretarako. Baina ezin izan diegu erantzun.

Beti esaten dugu ez dela hain garrantzitsua behar diren aulkien kopurua, baina bai horiek erabiltzen dakiten gidarien eta boluntarioen kopurua.

Oraingo honetan, gida boluntario ugari izan ditugu, baina lau aulki baino ez, ibilbide atsegin eta xarmagarriaz gozatu dutenak, bai horixe.



Eta eguraldiak euria egiteko mehatxua egiten bazuen ere, inork ez du atzera egin, denek gozatu dute eta jende gutxik ezagutzen duen Entzia mendilerroko txoko magiko bat ezagutu dute.

Gertu ditugun leku horietakoa, agian horregaitik jendeak ez du bisitatzen, baina erakargarritasun eta magia paregabearekin, sorgindu, maitemindu eta errepikarazi egiten zaituena.

Lau pertsona Joelette aulkian, bost pertsona norabide-barretan, gidariak, boluntarioak eta laguntzaileak irribarre egin dute, harritu, ukitu, usaindu eta sorgindu egin dira leku zoragarri eta izugarri xarmangarri honekin.

Inklusiboak izan daitezen, leku paregabeen bila jarraitzen dugu,.






Una buena mezcla de barro y sonrisas / Buztin eta irribarre nahasketa ona.

 

Todavía estamos quitándonos el barro de botas y pantalones. Nos costará unos días o unos buenos lavados, pero lo que no queremos y no vamos a querer borrar son las sonrisas que hemos provocado y nos han contagiado.

Las últimas nevadas han hecho que miremos con detalle los recorridos que nos están tocando en este comienzo de temporada. Pero al mismo tiempo nos están regalando estampas y momento muy interesantes para toda la familia de Montes Solidarios.



El monte Rosteta en los montes de Vitoria no es un monte complicado, ni mucho menos. Más bien diríamos que es muy sencillo y accesible. Pero la cosa cambia cuando la nieve, el frío y el barro, hacen acto de presencia.

Simplemente, hay que tener más precaución, más atención y tener más empatía con algunas personas del grupo.



Un comienzo frío, muy frío, con tres grados bajo cero, pero con un tímido sol que anunciaba un fantástico día de montaña.

Primeras rampas de barro, divertidas para apretar los dientes y centrarse en la tracción de las sillas, para sujetar bien los bastones y las barras direccionales, y para prestar especial atención en aquellas personas que más dificultades podrían tener al no estar acostumbradas a este elemento.

La nieve dura en algunos tramos, helada y patinosa en otros, que nos daban pie a momentos divertidos pero controlados. Y un final llegando a la cima con esas sonrisas ya obligadas en todas nuestras salidas.



Almuerzo y descenso tenso esperando patinazos e incluso alguna caída.

Patinazos sí, pero caídas no, debido a la extraordinaria labor, una vez más, de todo el grupo de guías y voluntarios que de nuevo nos han vuelto a dejar sin palabras por el trabajo desarrollado.

Sabemos que es repetitivo, pero no por ello dejara nuca de ser cierto. Sin este fantástico grupo no sería posible. Y cada vez nos damos más cuenta de ello.



Esas sonrisas, en algunos momentos, de tensión por el recorrido, de las personas sentadas en las sillas, pero sonrisas, que se convertían en satisfacción tremenda al ver el objetivo cumplido.

Y sonrisas compartidas con acompañantes, guías y voluntarios que desbordan solidaridad, empatía y pasión por lo que hacemos.

El frío, la nieve y después el barro nos han ofrecido un magnífico día de montaña.

Pero ha habido muchos más ingredientes ya habituales en todas nuestras recetas, e imprescindibles para cocinar todos los sueños en los cuales somos parte activa.

No consiste en hacer lo más difícil, ni lo más duro, ni hacerlo lo más rápido, simplemente hay que escuchar al grupo, acondicionarse a las necesidades y hacer que todos sean partícipes de los sueños compartidos en los que todos y todas queremos participar.

Así es Montes Solidarios.



Oraindik lokatza botetatik eta galtzetatik kentzen ari gara. Egun batzuk edo garbiketa on batzuk kostatuko zaizkigu, baina nahi ez duguna eta ezabatu nahi ez duguna eragin eta buzti gaituzten irribarreak dira.

Azken elurteak direla eta, denboraldi hasiera honetako ibilbideei begirada bat baino gehiago eman diegu. Baina, aldi berean, Montes Solidariosen familia osoarentzat oso une interesgarriak eta estanpak oparitzen ari zaizkigu.



Gasteizko mendietako Rosteta mendia ez da mendi zaila, ezta hurrik eman ere. Aitzitik, oso erraza eta eskuragarria dela esango genuke. Baina gauza aldatu egiten da elurra, hotza eta lokatza agertzen direnean.

Besterik gabe, arreta gehiago izan behar da, arreta gehiago, eta enpatia handiagoa izan behar da taldeko pertsona batzuekin.



Hasiera hotza, oso hotza, hiru gradu zero azpikoa, baina eguzki herabe bat mendiko egun zoragarri bat iragartzen zuena.

Buztinezko lehen arrapalak, dibertigarriak hortzak estutzeko eta aulkien trakzioan zentratzeko, makilei eta norabideko barrei ondo eusteko, eta arreta berezia jartzeko elementu horretara ohituta ez egoteagatik zailtasun gehien izan ditzaketen pertsonengan.

Elurrak irauten du tarte batzuetan, izoztuta eta patinatuta beste batzuetan, une dibertigarri baina kontrolatuetarako bidea ematen zigutenak. Eta amaiera bat gailurrera iristen gure irteera guztietako irribarre horiekin.



Bazkaria eta jaitsiera tentsioan, irristaden eta erorketen zain.

Irristadak bai, baina erorikoak ez, egindako lanagatik berriro hitzik gabe utzi gaituzten gidari eta boluntario guztien aparteko lana dela eta.

Badakigu errepikakorra dela, baina horregatik egia da. Talde zoragarri hori gabe ez litzateke posible izango. Eta gero eta gehiago konturatzen gara horretaz.

Irribarre horiek, une batzuetan, tentsiozkoak ibilbidean zehar, aulkietan eseritako pertsonenak, baina irribarreak, poztasun izugarria bihurtzen zirenak helburua beteta ikustean.

Eta irribarre partekatuak lagun, gidari eta boluntarioekin, elkartasuna, enpatia eta egiten dugunarekiko grina gainezka egiten dutenak.



Hotzak, elurrak eta lokatzak mendiko egun bikaina eskaini digute.

Baina gure errezeta guztietan ohikoak eta ezinbestekoak diren osagai gehiago egon dira parte aktibo garen amets guztiak prestatzeko.

Ez da zailena, gogorrena, egitea, ezta bizkorrena egitea ere. Taldeari entzun behar zaio, beharretara egokitu behar da eta guztiok parte hartu nahi dugun amets partekatuetan parte har dezaten lortu behar da.

Horrelakoa da Montes Solidarios.